Afgelopen weekend bekeek ik de film van Angela di Suliman, gepresenteerd tijdens een avond georganiseerd door Cine Maximiliaan. Het verhaal draait om een Syrische vluchtelinge en een westerse man. Twee geliefden uit totaal verschillende werelden, gescheiden door cultuur, geschiedenis en een wereld van onbegrip. Op het eerste gezicht lijkt het een eenvoudig liefdesverhaal, maar terwijl ik keek, merkte ik dat het me onverwacht diep raakte. Het bracht een oude pijn naar boven — trauma. Een woord dat vaak gehoord wordt, maar de realiteit ervan is vaak onzichtbaar, subtiel verweven in de manier waarop we leven, liefhebben en omgaan met anderen.

De Syrische vluchtelinge in de film draagt haar eigen trauma met zich mee. Het is een taal die zo universeel is, maar tegelijkertijd zo onverstaanbaar voor diegenen die het niet zelf hebben meegemaakt. Deze onzichtbare last maakt verbinding lastig, omdat de ervaringen van trauma vaak diep begraven liggen in gevoelens die moeilijk te delen zijn.

De film toont hoe deze twee werelden elkaar proberen te begrijpen, maar ook hoe groot de kloof kan voelen wanneer woorden tekortschieten. De film toont een kloof tussen de hoofdpersonages. Een kloof die niet fysiek is, maar die ontstaat uit misverstanden, uit het niet helemaal kunnen begrijpen van de ander. Het is een metafoor die me onmiddellijk terugbracht naar de realiteit van trauma. Trauma slaat een kloof. Het maakt van mensen eilanden, ieder met zijn eigen wereld, gescheiden door een onzichtbare zee van onbegrip.

Herken je het gevoel van eenzaamheid, zelfs wanneer je omringd bent door mensen? Of het idee dat er een deel van je is dat niemand volledig kan bereiken? Dat is wat trauma doet. Het bouwt muren, niet altijd zichtbaar, maar voelbaar in de stiltes, in de afstand die je ervaart, zelfs met degenen die dichtbij staan. Net zoals in de film: twee mensen die elkaar liefhebben, maar elkaar niet volledig kunnen bereiken.

Trauma maakt je wereld klein. Je trekt je terug op je eiland, want daar is het veilig. Maar zelfs daar moet je een keuze maken. Laat je het eiland een gevangenis worden, een plek waar niemand toegang toe heeft? Of bouw je een brug? Maak je van je eiland een schiereiland, verbonden met anderen, maar met behoud van je eigen ruimte?

Tijdens een trancereis ontving ik ooit de volgende woorden: “Jij bent een eiland en jij beslist welk ander eiland dicht bij jou mag komen en je eventueel mag omvormen tot een schiereiland.” Aanvankelijk dacht ik dat deze quote over grenzen stellen en bescherming ging. Na het bekijken van deze film toont het me een hele andere kant van het spectrum. Het gaat niet alleen over grenzen, maar ook over openheid, over de moed om anderen toe te laten en samen iets nieuws te vormen.

Voor mij was deze film een spiegel. Het herinnerde me eraan hoe mijn eigen trauma’s kloven hebben geslagen in mijn relaties, hoe ik soms op mijn eiland bleef en anderen op afstand hield. Maar het herinnerde me ook aan de kracht van verbinding. Dat zelfs wanneer de kloof groot lijkt, er altijd een mogelijkheid is om te bouwen. Een brug, een schiereiland — een keuze om niet alleen te blijven.

De vraag is: welk eiland kies jij? Kies je isolatie of kies je verbinding, hoe klein die stap ook lijkt? Trauma is een krachtig iets, maar de kracht om te verbinden is net zo sterk. Misschien zelfs sterker. Deze film bracht me dichter bij die waarheid. Soms komen inzichten uit de meest onverwachte hoeken. Een film, een moment, een verhaal — allemaal mogelijkheden om te reflecteren en te groeien. Wat raakt jou? En hoe gebruik je dat om je eigen kloof te overbruggen?